Er waren wat fikken voor nodig, maar uiteindelijk trekt SHV, eigenaar van de Makro-keten, zich terug uit Zuid-Afrika. Wie zich ook terugtrekt is Gary Hart, slechts enkele weken na zijn uitverkiezing tot presidentskandidaat.
Hebben die blanken daar lekker niet meer te eten,’ moet de terroristische organisatie Rara, die de verantwoordelijkheid opeist voor de aanslagen tegen de SHV, gedacht hebben. Rara had al eerder de Makro in Duivendrecht in de brand gestoken, zonder veel resultaat, maar had daarna bij de vestiging in Duiven meer succes. En ook deze derde maal is het goed raak: de Makro in Nuth brandt tot de grond toe af. SHV had desondanks niet willen wijken uit Zuid-Afrika, maar Commercial Union, die Britse verzekeraar die de schade voor de helft moet dekken, trekt zijn handen ervan af. "Niet wij zijn dus door de knieën gegaan, maar de verzekeraar," zegt president-directeur Fentener van Vlissingen.
Herkent u deze melodie?
In de Verenigde Staten komen de presidentsverkiezingen er weer aan, dus moeten er kandidaten worden gekozen. Voor de Democraten heeft onder meer Gary Hart zich kandidaat gesteld. De ex-senator voor Colorado staat al snel heel goed in de polls. Maar het is ook zo weer afgelopen. Want de Miami Herald meldt dat de goede man is vreemd gegaan. Met een fotomodel nog wel. Ze hadden de hele nacht op de stoep voor zijn buitenhuis in Washington liggen hijgen, toen ze Donna Rice in alle vroegte het pand zagen verlaten.
Hart ontkent alles, met als gevolg dat hij iedere keer als hij zijn neus buiten de deur steekt – een onvermijdelijke activiteit als je op het verkiezingspad bent – door journalisten besprongen wordt met lastige vragen. Op die manier valt er geen campagne meer te voeren en Hart trekt zijn kandidatuur in.
Wie wil er ook zo’n sukkel als president? Dat presidenten het doen, soit, het moet maar; maar dat je je dan zo suffig laat betrappen…
Boem
Al een hele week was het niet lekker gegaan op de beurs in New York en was de Dow Jones steeds verder onderuit gegleden. Ineens is de maat vol. De beurs van Tokio dondert meteen na opening met een klap in elkaar. Met de opgaande zon mee trekt de krach naar het Westen. De beurzen in Europa kelderen dapper achter Tokio aan en als New York zich in het net meldt, gaat ook daar alles in de uitverkoop. Het is de zwaarste beurskrach ooit – nog een stuk erger van die van 24 oktober 1929. De Dow Jones zakt met ruim vijfhonderd punten, wat betekent dat alles wat aan de beurs genoteerd staat gemiddeld genomen bijna 23 procent minder waard is geworden.
In tegenstelling tot de krach van ’29 slaan maar weinigen de hand aan zichzelf. En een jaar later zie je er niks meer van.
Slachter
In dit jaar overlijden onder meer Andy Warhol (58), Simon Carmiggelt (74) en Joop den Uyl (68) door ziekte. Hitlers voormalige tweede man Rudolf Hess (93) verhangt zich. De ‘Slachter van Lyon’, Klaus Barbie (74), daarentegen krijgt levenslang.
In de lift
‘Elektronische post duidelijk in de lift’ staat er boven een artikel in het Computable-nummer van 3 april. In Amerika is net een onderzoeksverslag gepubliceerd onder de titel ‘Vertical Markets for Electronic Mail: Evolving to new Opportunities’. En zo staan we dan aan de wieg van weer iets heel nieuws. Daarom legt de redactie het eerst even uit: ‘Onder elektronische post wordt in dit onderzoek het overbrengen van boodschappen en transacties van één persoon naar een andere verstaan met gebruikmaking van een elektronisch medium.’ ‘Op dit moment zijn er in de Verenigde Staten één miljoen elektronische postbussen in gebruik,’ lezen we voorts, ‘en de groei in dit marktsegment is voornamelijk te wijten (siq!) aan het toenemend aantal personal computers.’ De redactie voorziet, met de opstellers van het rapport, een grote toekomst voor electronic mail: werden er in 1982 nog 395 miljoen boodschappen verstuurd, in 1992 zullen dat er al tien miljard zijn. En dan zullen we het maar niet over 1998 hebben.
Pratende computer
In het nummer van een week later worden nog wat meer nieuwigheden aangekondigd – althans: wordt gewag gemaakt van het toenemend succes ervan. ‘Spraakin- en uitvoer klaar voor take-off’ staat er boven het artikel. ‘Na jaren alleen maar als erg beloftevol te zijn gekenschetst lijkt de markt van spraakin- en uitvoersystemen nu op het punt van "take-off" gekomen te zijn,’ lezen we in de inleiding. Vooral de ‘voice response systemen doen het erg goed’. En ook ‘voice mail, waarbij een gesproken brief in een elektronische postbus gedeponeerd en later door de geadresseerde eruit gehaald kan worden, wordt in Amerika meer en meer gebruikt.’
Grote achterblijver op dit gebied, zo meldt ons lijfblad, is ‘spraakinvoer, met daaraan gekoppeld spraakherkenning met behulp van computers. Hoewel er op diverse terreinen (inclusief het omzetten van gesproken woord naar tekst) beslist vooruitgang is geboekt, zal het toch nog wel tot in de negentiger jaren duren voordat het bijvoorbeeld mogelijk wordt een typemachine met gesproken woord te activeren.’
Ruim tien jaar later lijkt het nochtans erg waarschijnlijk dat iemand die nog een typemachine kan vinden ook wel in staat zal zijn deze pratenderwijs aan de gang te krijgen.
Hoog loon
En hoe staat het inmiddels met de salariëring van de automatiseerders? Nu, lang niet slecht. In 1986 is iedereen er gemiddeld 4,3 procent op vooruit gegaan. Sinds 1977, zo lezen we, is het inkomen van de automatiseerder 55 procent gestegen, tot 61.000 gulden. Beginners in de branche zitten op 45.700 gulden, de zware jongens op 86.000.
