Dankzij een groot aantal voorkeurstemmen is Barbara Kathmann, prominent lid van de Vaste Kamercommissie voor Digitale Zaken, herkozen als Tweede Kamerlid voor GroenLinks-PvdA.
De Rotterdamse voorvechtster van digitale autonomie die door GroenLinks-PvdA op een onverkiesbare 32e plaats was gezet, blijft zo voor het parlement behouden.
25.000 voorkeurstemmen
Kathmann had voor een directe plek in de Tweede Kamer meer dan 17.000 voorkeurstemmen nodig. Maar mede door haar populariteit in de Maasstad, waar ze wethouder was, reikte ze tot ruim 25.000 voorkeurstemmen.
En velen waren nog niet de initiatiefnota Wolken aan de Horizon vergeten die Kathmann samen met Jesse Six Dijkstra (NSC) uitbracht. In meerdere universiteitssteden, plaatsen waar veel digitaal bewuste kiezers wonen, trok Kathmann de nodige aanhang, zo blijkt uit analyses van Bert Hubert, tech-analist en initiatiefnemer van NerdVote.nl.
Ook de actie Stem op een Vrouw had impact. Een persoonlijke campagne, volop ondersteund door digitaal specialist Astrid Oosenbrug, deed de rest.
Kathmann zal het de komende kabinetsperiode met een niet al te ervaren Kamercommissie voor Digitale Zaken moeten doen. Jesse Six Dijkstra (NSC) vertrekt uit de Kamer. Ook Martijn Buijsse (VVD), Jan Valize (PVV) en Marieke Koekkoek (Volt) lijken hetzelfde lot beschoren. Wel is zeker dat Queeny Rajkowski (VVD) terug kan keren. Hetzelfde geldt voor Hanneke van der Werf en Sarah El Boujdaini (beiden D66).
Minister van Digitale Zaken
Komt er een kabinet van D66, CDA, GroenLinks-PvdA en VVD dan zullen de eerste drie partijen aandringen op een bewindspersoon van Digitale Zaken, met een bijpassend ministerie en mandaat. Voor de VVD is zo’n apart departement niet echt nodig. Digitale Zaken is volgens Rajkowski goed onder te brengen bij Economische Zaken.
Tijdens de formatie kan een partij die zich onderbedeeld voelt, met een bewindspersoon van bijvoorbeeld Digitale Zaken net over de streep worden getrokken, zo leert de ervaring uit het verleden. Belangrijk is dat het beleid van zo’n bewindspersoon vanuit de Tweede Kamer goed wordt gecontroleerd. Met Barbara Kathmann en Queeny Rajkowski, met wie Computable in de aanloop naar de afgelopen verkiezingen uitgebreid sprak, moet dat kunnen lukken.
Gefeliciteerd Barbara Kathmann maar zoals één zwaluw nog geen zomer maakt zo maakt één kamerzetel nog geen einde aan de mist in archieven. D66 die Alexandra van Huffelen eerder op het schild hees als staatssecretaris voor Digitalisering in Rutte IV ging om zwaartekracht van beleid. Soms wil je daaraan niet herinnerd worden als we kijken naar de Rutte doctrine.
De Woo had een vuurtoren moeten zijn in de digitale archieven maar werd een mistlamp, een dwaallamp in de zeemeeuwen politek. Want in Den Haag leeft men in metaforen van digitale steden, datagedreven beleid en AI als vliegwiel voor de bestuurlijke vernieuwing. Maar in de gemeenten bivakkeren mensen op wachtlijsten die aan Jan Schaefer herinneren.
De metafoor die glanst in verkiezingstijd voelt alsof John F. Kennedy de natie inspireert met “We choose to go to the moon.” Maar het verschil tussen Kennedy en Jetten is de koppeling van visie aan infrastructuur. Of aan geld want de volgende verkiezingsronde is vanaf vandaag over 135 dagen. Want als we kiezen om naar de maan te gaan moeten we niet alleen weten hoe we daar komen maar ook waarom we er naartoe willen. En daarin heerst de zwaartekracht van beleid.
Zie ik je 27 november? https://shorturl.fm/BagSs
Want de trage trekkracht van systemen, de stroperigheid van uitvoering en de botsing tussen belofte en loket kan wel wat olie gebruiken. Maar als de motor vastloopt is smeren niet genoeg. Dan moet je durven sleutelen aan het ontwerp.
follow the link = follow the money en voor het weet zit je erin met je verdored proxedmox.
shorturls lobby bla naar eigen sites als antwoord op woo..
waar de markt je niet alleen vertelt hoe je iets moet doen maak ook waarom.
want net als bij charlies angels is het niet de bedoeling dat de dames zichzelf aansturen.
Een technocratische metafoor van een Proxmox-cluster als sociale woning gaat niet over techniek. Het gaat over ethiek. Over verantwoordelijkheid. Over de prijs van toegang tot een systeem dat alleen blijft draaien als we samen investeren in onderhoud. Want als de huur, de bijdrage, de kosten van het onderhoud niet dekt dan ligt verkrotting op de loer. Niet door een falende architectuur maar door de collectieve verwaarlozing waardoor je beschikbaarheid net zo’n illusie wordt als veiligheid als ik kijk naar de solidariteit binnen de NAVO.
“Hoor wie klopt daar?”
Het is een vreemdeling, zeker. Maar hij draagt geen cadeautjes, hij stelt vragen. Die vreemdeling is ook geen Sinterklaas. Hij komt niet met beloningen, maar met eisen. Hij vraagt niet naar onze verlanglijstjes maar naar onze bereidheid tot onderhoud, solidariteit, ethiek. En zijn vragen zijn niet vrijblijvend als we kijken naar het waarom van Proxmox, het wie van de soevereiniteit en het wanneer van de rekening.
Geen gratis bier wel een gratis lunch en kennis als toetje want zij die niet alleen maar consumeren maar ook bijdragen begrijpen de ethos van een community. Zij die begrijpen dat beschikbaarheid geen eigenschap is maar een gevolg van zorg snappen de pathos van verantwoordelijkheid. Want ook voor de logos van open source geldt: geen geld, geen Zwitsers.
wtf hoopte men verlost te zijn van uilen van minerva maar krijgen we nu “De metafoor die glanst in verkiezingstijd” en de “pathos van de verantwoordelijkheid”
Tis een hostingmelker zeker die verdwaald is zeker.
Makker staakt u wild geraas.
Wordt echt tijd dat oudlid ook eens iemand anders op 1 zet 😉
Daar staan ze. De jongens De Witt. Dozenschuivers en hostingmelkers in de vlakke leegte van een polder, waar de wind vrij spel heeft en de digitale horizon niets zegt behalve: Hier mag gebouwd worden.
En ze bouwen hun Proxmox-clusters. Niet uit overtuiging, maar uit opdracht. Niet voor gemeenschap, maar voor compliance. Niet voor de bewoners, maar voor de wolken van een Haagse school. Want daarboven zweven ze:
Beleidswolken, strategische visies, spreadsheets vol digitale soevereiniteit. Ze beloven beschikbaarheid maar vergeten het onderhoud. Ze spreken van innovatie maar bedoelen schaalbaarheid.
En zo ontstaat het ethos van polderen: efficiënt, vlak, bestuurbaar. Maar zonder pathos. Zonder gemeenschap. Zonder de warmte van vroeger toen geluk nog heel gewoon was.
Daar gaan ze. De jongens De Witt, in de boekenkist als relikwie van een tijd waarin de schepen van hout waren en de mannen van ijzer. Nu zijn ze verplaatst. Niet geëerd, maar opgeslagen. Niet herinnerd, maar geparkeerd.
Ze noemen het archief maar ze bedoelen opslag zonder context. Ze spreken van duurzaamheid maar ze bedoelen retentiebeleid. Want wat rest in de polder is een cluster zonder gemeenschap, een horizon zonder verhaal, een systeem zonder ziel.
De uil van Minerva als symbool van wijsheid welke pas opstijgt bij het vallen van de avond als metafoor van de ouderdom wordt vervangen door een zeemeeuw die krijst zonder geheugen.
Oh wacht, ik begon met één zwaluw die nog geen zomer maakt….
https://npo.nl/start/serie/buitenhof/afleveringen/seizoen-20 op 38:35 Felienne Hermans in Buitenhof. top interview